Mijn gedachten nemen me mee naar mijn oude schoolweg. Ik stond daar te kijken naar een druk bewegende speelplaats. De eerste vraag die in me opkwam was, WAAR moet ik gaan staan? Me samenvoegen in deze dynamiek was een uitdaging voor mijn zelfvertrouwen. Een onzichtbare hand duwde me er naartoe, de komende meters afleggend met een voelbare spanning in mijn buik naar wat een dagelijkse en toch onvoorspelbare routine bleek te zijn. Meegaan met deze onbekende stroom? Je vertrouwen geven aan iets wat onveilig aanvoelt? Mijn verfijnde ZIJN kreeg hier geen ruimte en aandacht voor. Hierdoor keerde ik naar binnen naar mijn magische wereld, die me elke dag een uitweg gaf.
Mijn ogen streelden de horizon op zoek naar mijn lieve vriendin, die me zag en begreep. We creëerden fantasieverhalen over elfen en feeën. De wortels van de oude beuk als centrale plaats voor onze vriendschap.
Terug in de klas was het aanpassen. Snel snel, mijn onzichtbare mantel omdoen. Zo weinig mogelijk opvallen, goed luisteren, zo ben je een flink meisje! Volgzaam zijn en even je authentieke IK aan de kapstok hangen tussen de jassen.

Tussen mijn Franstalige moeder, die zelf worstelde met haar ZIJN en mijn vader die emotioneel afwezig was, moest ik zelf mijn weg zoeken naar acceptatie in deze samenleving.
Op jonge leeftijd creëerde ik voor mezelf een druk om gezien te worden. Mijn verfijnde ZIJN schoof ik aan de kant om de andere te kunnen zijn. Door de jaren heen verloor ik mijn waarheid, zelfzorg en eigenliefde. Volledig gedissocieerd en repetitief terugvallend in mijn oude overtuigingen. Vaste levenspatronen die in de weg zaten voor mijn hoogste potentieel.

In 2020 was mijn energie opgebrand. Heb ik me de vraag gesteld: "Hoe is dit allemaal kunnen gebeuren en waarom?" De eerste stappen naar zelfreflectie hebben me geholpen om door de eerste poort te geraken van mijn persoonlijke ontwikkeling. De ene bewustwording na de andere leidde me meer en meer naar binnen. Terugreizen naar mijn wortels en het schrijven van mijn biografie hebben me geholpen om mijn levensenergie terug te vinden, en het ontdekken van al het rijkdom in het leven. Zelfliefde en acceptatie waren de sleutel naar mijn geluk en van mijn kinderen.

15 jaar heb ik gewerkt als kinderverzorgster. Dagelijks jonge spelende kinderen om me heen, hebben mijn eigen fijngevoeligheid aangeraakt. Ik kon zien en voelen hoe welzijn en welbevinden primeert en wat hiervoor nodig is. Al deze kleine verfijnde identiteiten kon ik ZIEN en laten ZIJN. De verdere stap om me om te scholen naar Pedagoog, is om mijn opgedane ervaringen als kinderverzorgster te verdiepen en de pedagogische aspecten uit te spreken en toe te passen.
Om in alle vrijheid de ruimte en veiligheid te creëren die er nodig is om gezinnen te ondersteunen.
Mijn Werk is het observeren en aanvoelen van de verfijnde identiteit van het jonge kind. Kijken naar emoties, lichaamsbewegingen en communicatie om dit alles samen te brengen en te vertalen.